آسمان که نباشد
- آه -
بی واژه ترین شِکوه یِ
دلِ پرنده ایست
در حسرت پرواز...
بهارِ من
گم شده است
میان ترنم بی غبار
بال های پروانه ای که
_ قبل از پاییز _
دروازه های بی بازگشت هجرت را
بر ناباوری چشم هایم گشود...
باران،
غربتِ چشم های بهار است...
از مجموعه ی خاطرات شبنم گرفته
_ برای مرحوم پدرم_