تکیه گاهم
شانه ی کوهی ست
که بازتابِ شکوه اش
پیراهنی ست به قامتِ آرزوهایم...
روبرویم بایست!
می خواهم آسمان را
در چشم هایت بکارم
و عاشقانه هایم را
در هوای نگاه تو
پرواز دهم...
محشر جایی ست
به زیبایی تبسم تو
و شیدایی واژه های من.
تنها مرهمِ
پای زخمی تو
آب چشمه ایست
که ماه در آن نمی لرزد...
انگشتانم دیگر
قلم را نمی شناسند.
اسلحه ی گرم چشم هایت را بیاور
چشمکی شلیک کن
تا گلوله ی نگاهت
قلم را برای کاغذ شعر کند.
میخواهم
در دفترم خون به پا کنم!