همهمه ی رعد و باد
می تازد بر
دروازه های زمین و آسمان...
به امید خاموشیِ لب هایی که
گوشت تنِ برادر خورده اند...
تو رو باید مثل گل، نوازش کرد و بویید
با هر چی چشم تو دنیاست فقط باید تو رو دید
تو رو باید مثل ماه رو قلّه ها نگاه کرد
با هر چی لب تو دنیاست تو رو باید صدا کرد...
می گویند:
" قلب هر شخص،
به اندازه ی مُشت اوست"
به دست هایت می اندیشم
و مهربانیِ قلبی که
از مُشتت بیرون زده...
_ برای مادرم _