ೋشطرنج زمانه خاکستری نیست! ೋ
باید از نو بنویسم
حکایت سربازان پیاده ای
که بدون تاکتیک
با چشم های بسته و دهانی باز
شطرنج زمانه را
میان خطوط کف دست هایم
رژه رفتند
با خنجرِ کین،
پشت ام سنگر ،
و انتقام قلعه های نداشته شان را
با زخمی بر دوشم گرفتند...
خاکستری، رنگِ من نیست!
یا سپیدِ سپید
یا سیاهِ سیاه!
ೋ یا ضامن آهو... ೋ
ضامن لبخند من
آهویی ست رمیده از زمین
تیزپایی آسمانی
که هر روز از پنجره ی امیدم
به تماشای رقص گام هایش می نشینم...
مشک ختن نگاهش،
پادشاه عطر های دلنواز است
و نفس های بیقرارش،
افتخار قلبم.
ೋ حقیقتِ روشن ೋ
در سیاهی چشمِ بی دارانِ دنیا
قلم مویی بی دسته ام
با دنیایی رنگ
بدون بوم...در سپیدی اندیشه ی بیدارم
آسمانی پر از
رنگین کمان!
ೋ لحظه های چوبی ೋ
به دیوار آویخته ام
قاب شورانگیزترین کنسرتی
که سکوت چشم های ما را
سپیدتر از هر شعری
آنگونه نواخت
تا بزرگترین تراژدیِ عشق ،
ترانه ای باشد بر
گوشِ دیوارهای عصر سنگی...
