ೋ سهره ی بی قرارِ ೋ
پرنده ی میان دست هایش
خلاصه ی نفسهای مردی بود
جامانده در
چین و چروک دامنِ دنیا ...
سهره ی کوچک
خوب می دانست
"رفتنی ست"
و مرد، خسته تر از همه ی دیوارهای دنیا
به زخمِ پای فنچ سیاه کوچکی خیره بود
که رسم پرواز را بهتر از او می دانست...
_ قلب سهره ی کوچکی که همراه لحظه های سکوتم بود و طبیب پای زخمی اش ، دست های پر مهر پدرم، دقیقا در لحظه ی درگذشت ایشان از حرکت باز ایستاد... وقتی با منزل پدرم تماس گرفتم صدای گریه ها را شنیدم و فریاد بابا رفت...
ೋ بادبادکِ عشق ೋ
روبرویم بایست!
می خواهم آسمان را
در چشم هایت بکارم
و عاشقانه هایم را
در هوای نگاه تو
پرواز دهم...