ೋ...ೋ

شب

حلّال تلخیِ غربت من است

وقتی حلاوت شربت هیچ روزی

زندگی  را به کامم شیرین نمی کند...

ೋ فهمِ نگاه ೋ

گاهی سکوت

فریاد خطوط خط خورده ی

دیوارهای زندان است...

ೋ گلوی شاعرانگی ام گرفته است ೋ

وقتی

دست و دلِ شعر

در دو راهیِ بودن و نبودن

گیر می کند

واژه

دردِ قلم را

دوا نمی کند...

نقاهتی از سکوت باید

تا سینه ی بی سپرِ احساس

زیر تیر بارانِ تنهایی

سپید بماند.

هاله ی طلوع